Turnstile in AFAS Live voelt als een gecontroleerde ontploffing

In dit artikel:

Turnstile gaf maandagavond een uitverkochte, razende show in AFAS Live die meer op een georganiseerde euforie leek dan op een standaard concert. Vanaf de opener "Never Enough" smolten zaal en band samen: geen losse moshpit maar een golvende massa die meeveerde met elk nummer, terwijl de groep muzikaal onwrikbaar strak bleef.

De bandleden stalen elk op hun eigen manier de show. Brendan Yates is een natuurlijke frontman zonder overdreven ego, Franz Lyons fungeert als funky, charismatisch anker op de bas, Pat McCrory en Meg Mills leveren messcherpe maar groovende riffs, en Daniel Fang op drums oogt technisch ver vooruit en werd door de recensent als één van de beste livedrummers van het moment bestempeld. Samen tonen ze waarom Turnstile in livesetting op veel plaatsen als de beste band van het moment wordt genoemd.

Turnstile slaat met recente albums als Glow On en Never Enough een brug tussen hardcore-traditie en toegankelijkheid: rauwe energie die ook nieuw publiek meeneemt zonder het genre te verwateren. Geluids- en technische uitvoering kregen in de recensie een hoge score; de energie in de zaal zelfs een overslaande tien-plus. Bier vloog, mensen crowdsurften en niemand bleef stil — fysieke overgave en collectieve ontlading waren de kern van de ervaring, met als bijproduct trotse blauwe plekken.

Opvallend was ook de cameraregie: niet gefocust op macho-poses, maar op gezichten in extase — van een meisje dat net haar eerste pit overleeft tot jongeren die zich volledig verliezen in het moment. Die beelden onderstrepen dat er in die fysieke storm ook schoonheid en kwetsbaarheid te vinden is.

Conclusie van de avond: wie twijfelt of een Turnstile-show de moeite waard is, zou die twijfel moeten laten varen. Het concert werd neergezet als een intense, lichamelijke belevenis waarin vrijheid, ontlading en pure liefde voor muziek samenkomen — een show die lang bijblijft, behalve misschien in lichamelijke signalen als blauwe plekken.