Top 18 jaren 90-songs volgens Manners: punkrock, hiphop en meer
In dit artikel:
Veronica is begonnen met de Top 1000 van de 90s, reden voor de Manners-redactie om tijdens de borrel nostalgisch hun meest bepalende jaren ’90-nummers te delen. De redactie beslaat meerdere generaties (oudste 1982, jongste 2001), maar iedereen heeft op zijn eigen manier een band met dat decennium: de tussenperiode tussen de val van de Muur en 9/11, toen optimisme en muzikale innovatie hand in hand gingen. Wat opviel in hun lijsten: weinig grunge, eurodance en britpop — in plaats daarvan domineren punkrock en hiphop als gemeenschappelijke noemers.
Alrik de Jong (1982), hoofdredacteur: groeide op in de skatescene rond cultuurhuis Sfinx, waar punk de soundtrack was. Zijn nostalgie hangt aan NOFX en het album Punk in Drublic (met Linoleum), muziek die perfect bij skatevideo’s paste. Daarnaast herinnert hij sterke eerste keren met hiphop op lokale uitgaansplekken en een omslag naar trance/techno na Innercity 1999 in de RAI, waar hij Tiësto live hoorde.
Michiel Hekkens (1991): herinnert zich onvergetelijke clips en de TMF-era. The Offspring (de herkenbare intro en tot waanzin drijvende refreinen) en Rammstein maakten veel indruk — niet alleen vanwege de schokkende thema’s, maar ook door sterke visuele storytelling; hij prefereert het melancholische Seemann boven latere, explicietere tracks. Britney Spears’… clipvibe stond voor hem symbool van hoe de middelbare school zou voelen.
Thomas Aalderink (1991): vond erkenning en bravoure in raprock/nu-metal — Limp Bizkit’s Break Stuff gaf een veilige uitlaatklep voor frustratie. Hij prijst ook experimentele kruisbestuivingen als Beastie Boys’ Intergalactic en noemt Phil Collins’ bijdragen aan de Tarzan-soundtrack als een blijvende herinnering uit bioscoopjaren.
Koen Lorijn (1994): kiest voor protest en emotie — Rage Against the Machine als krachtige gym- en protestsong tegen racistisch geweld; Red Hot Chili Peppers’ Under the Bridge voor de herkenbare eenzaamheid in de puberteit; daarnaast bekennen boybands als *NSYNC en Backstreet Boys tot aanhoudende guilty pleasures.
Noah Korevaar (1995): vierkant voor poppunk en alternatieve gitaarmuziek: lo-fi, emotioneel en melodisch tegelijk. Hij prijst de typische 90s-energie van bands als Green Day (Dookie en opvolgers Insomniac, Nimrod) en alternatieve klassiekers als Cannonball van The Breeders — nummers die zowel nonchalant als precies voelen en het geluid van dat decennium schoon tekenend vangen.
Job Schokker (2001): hoewel geboren na het hoogtepunt van de rivaliteit Biggie vs. 2Pac, voelt 2Pac voor hem als ultieme 90s-hiphop. Hij noemt ook popmomenten als Will Smith (herinneringen aan Men in Black 2) en Cher’s Believe als voorbeelden van uiteenlopende favorieten die het decennium kleurden.
Algemene indruk: de redactie koos niet de objectief “beste” nummers, maar die die elk persoonlijk hebben gevormd — vaak gekoppeld aan eerste keren, scènes en clips. Hun keuzes tonen hoe breed het 90s-palet was: van skatepunk en poppunk tot rauwe hiphop, experimentele elektronica en mainstream pop. Voor wie wil terugluisteren: Veronica’s volledige Top 1000 is online te vinden en de zender draait die klassiekers deze maand.