The Running Man (1987) is over-the-top actie

In dit artikel:

The Running Man (1987), geregisseerd door Paul Michael Glaser, is meer dan een typische achties-actiefilm: het is een neonverlichte dystopie en bijtende satire over media en geweld. Arnold Schwarzenegger speelt Ben Richards, een man die door de autoriteiten vals wordt beschuldigd en gedwongen deelneemt aan een sadistisch televisieprogramma waarin veroordeelden worden opgejaagd door kleurrijke moordenaars, de zogenaamde Stalkers. Richard Dawson geeft gestalte aan Damon Killian, de charmant manipulerende presentator die de macht van de media belichaamt.

Het verhaal speelt zich af in een fictieve 2017 waarin de staat alle touwtjes in handen heeft en reality-tv tot het uiterste ontspoort. Onder de spectaculaire actie—synthmuziek, overdreven kostuums en Arnie’s oneliners—ligt een kritische vraag: wat gebeurt er met onze menselijkheid als entertainment voortkomt uit andermans lijden? Iconische Stalkers als Subzero, Buzzsaw en Fireball functioneren als karikaturen van een publiek dat zich vermaakt met geweld.

Hoewel luchtig en over-the-top in stijl, voelt de film ongemakkelijk actueel door thema’s als mediamanipulatie en sensatiezucht. The Running Man is losjes gebaseerd op Stephen Kings werk en werd door velen een cultklassieker vanwege die mix van spektakel en maatschappelijke kritiek. Nu, bijna veertig jaar later, is er een remake van Edgar Wright met Glen Powell in de bioscoop — een versie die Schwarzenegger naar verluidt beter vindt dan zijn eigen film — en de originele film is nog steeds te streamen op Netflix.