Het einde van Memories of Murder vergeet je nooit meer
In dit artikel:
Bong Joon Ho’s Memories of Murder (2003) wordt in deze editie als onmisbare klassieker voorgesteld: een rauwe, vaak zwarte mix van misdaadthriller, drama en maatschappijkritiek die tot op de dag van vandaag indruk maakt. De film speelt zich af in een klein Zuid-Koreaans plattelandsdorp in de jaren tachtig, waar een serie verkrachtingen en moorden plaatsvindt. Twee politiemannen — de impulsieve, lompe Park Doo‑man (Song Kang‑ho) en de meer bedachtzame detective Seo (Kim Sang‑kyung) — raken verwikkeld in een onderzoek dat hen steeds meer frustreert en verandert.
Wat Memories of Murder bijzonder maakt, is Bong’s vaardigheid om extreme spanning en gruwel af te wisselen met zwarte humor en absurdistische momenten (zoals Parks bizarre plan om getuigen in een badhuis te zoeken). De film bevat ook memorabele fysieke scènes — de zo geroemde dropkicks, waaronder een geïmproviseerde trap van Song Kang‑ho — die tegelijk grotesk en tragikomisch aanvoelen. De karakterontwikkeling is sterk: bijna alle personages verlaten het verhaal fundamenteel anders dan ze begonnen, vaak achtergelaten in machteloosheid of vervreemding.
Het slot is berucht en onuitwisbaar: Park staarrt wanhopig in de camera, een einde dat de kijker direct betrekt en de angst oproept dat de dader zomaar iemand tussen ons kan zijn. De onrust wordt extra verontrustend door het feit dat de film was gebaseerd op de echte Hwaseong-moorden; toen Memories of Murder uitkwam, was de dader nog niet gepakt. Jaren later, dankzij DNA-onderzoek, moest Lee Chun‑jae de feiten toegeven. Hij bekende dat hij de film in de bioscoop had gezien en zei koel dat hij er niets bij voelde: “Niks.” Die kille reactie versterkt de benauwende nasleep van Bong’s slotbeeld.
De recensie plaatst Memories of Murder hoog in het oeuvre van Bong Joon Ho — sommigen noemen het zelfs zijn beste werk en een van de beste detectivefilms ooit — en benadrukt dat de film veel meer is dan een whodunit: een studie van incompetentie en wanhoop, maar ook van de absurditeit van menselijk handelen onder druk. Voor wie zowel cinema‑historie als intelligente genrecinema waardeert, is deze film volgens de auteur een must-see.